«Προσωπικά, δε θέλω τίποτα μαζί σου, λογικά, μου πάει ο ήχος της φωνής σου τραγικά και δεν αλλάζω το κορμί σου με την άψογη ζωή σου τελικά»
Δε γεννηθήκαμε όλοι για να συναναστρεφόμαστε αναίμακτα. Ούτε για να περνάμε χαλαρά τις ώρες μας. Τα χάπι εντ και τα μπάρμπεκιου στον κήπο δεν ένοιαξαν ποτέ τους έρωτές μου. Δεν είμαστε φίλοι κι ούτε θα γίνουμε ποτέ. Δεν ήμασταν ποτέ συμβατοί δότες μιας χαλαρής φιλίας.
«Προσωπικά, εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά κι αλλάζει ο τόνος μου στο τέλος ειδικά, γι’ αυτό να ξέρεις κι επιμένω κι ας μου το’ χεις ξεγραμμένο, οριστικά». Δε με νοιάζει τι θ’ απογίνεις και πού θα βρεθείς. Ούτε και που μ’ ένοιαξε ποτέ. Το δικό μου συναίσθημα δεν είχε ποτέ να κάνει με φιλανθρωπίες, ουδέποτε πίστεψα σ’ αυτές. Με νοιάζουν μόνο οι μάχες στις οποίες ενεπλάκην κι έπρεπε να φύγω ηττημένη. Κι όρθια. Το πού θα ξόδευε ο άλλος το τρόπαιο της απόρριψής του, το πώς θα το γιόρταζε δε μ’ αφορούσε ποτέ.
«Προσωπικά, εγώ τρελαίνομαι, το παραμύθι σου και να ‘μαι και να φαίνομαι» και γεμίζει το δωμάτιο από το πιάνο της άρνησής σου. Δε μ’ αφορά η ζωή σου, φίλε, ούτε και η φιλία σου. Καλό θα είναι να μην ξαναφανείς κιόλας ποτέ ξανά. Σίγουρα δε θα μ’ απασχολήσει και στο μέλλον ποτέ τίποτα από σένα. Μόνο το παραμύθι σου μ’ αφορούσε ένα διάστημα, μέχρι να το κλείσω και να το ξαναβάλω κι αυτό στο ράφι στο βάθος. Κάτω από ‘κείνο με τα βιβλία των ενηλίκων. Φίλοι ποτέ πριν, ποτέ ξανά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου